Warm en pittig!

Op een mooie zomeravond met temperaturen die men niet vaak ervaart in Nederland, een heel klein beetje aandacht voor de pittige Zuidamerikaanse harp. Niet teveel informatie - het is warm!

Toen de Spanjaarden en de Portugezen Zuid-Amerika veroverden, brachten de priesters behalve het katholieke geloof ook instrumenten naar dit continent. Er is een uitgebreid en avontuurlijk verhaal te vertellen over de conquistadores, en niet alle verhalen zijn zo prettig te noemen- de oorspronkelijke bevolking werd immers onderworpen en hun rijkdommen weggeroofd.

Omdat een orgel moeilijk te vervoeren was, werd gekozen voor de harp om kerkdiensten en missen te begeleiden. Vaak was dat een Spaanse arpa de dos ordenes, zoals ik in een eerder blog beschreef. In de loop der tijd ontwikkelde zich in verschillende gebieden een Latijnsamerikaanse variant van deze harp; dat is nog te zien aan de extreem brede klankkast die de meeste van deze harpen hebben. De Paraguyaanse harp is het meest bekend, maar ook de Mexicaanse, Venezolaanse, en de Colombiaanse harp, alle met één rij snaren, zijn direct van deze harp afgeleid.

Eerst werd het instrument gebruikt in de kerk, en na de mis werd de harp mee naar buiten genomen om op het kerkplein ritmische dansen te spelen. Als er een muziek bestaat om het leven te vieren, dan is het de Zuidamerikaanse harp wel!

Beluister Diego Laverde Rojas op zijn Colombiaanse harp. Omdat het kan. En omdat het warm is.

Adios!